http://s7.picofile.com/file/8378546292/mindfulness1.docx.html

http://s6.picofile.com/file/8378546418/mindfulness2.docx.html

http://s7.picofile.com/file/8378546492/2.docx.html

س ک و ت

د ل ت ن گ ی

 

 
   

خـدای هــزار رنــگ

 

 

 

 

دل ، بی تاب خدا

      گویند هر دمی را باز دمی میباید، تا حیات را بودن ، شاید.  

صحبت از شاید بدین سبب گویم گه در هر دم و بازدمی زندگی نجویم. 

زندگی یعنی : 

دم به دم در همه دم خدای را یاد آورد ، در بازدمش شکرانه به جای آورد. 

زندگی را لحظه به لحظه با یاد خدای جاری کرد،گاه گاهی به هوایش کمی زاری کرد 

و دل را به داده و نداده اش راضی کرد . 

چشمان را باید گاهی بست تا بیبیم در دل خدایی هم هست . 

آری خدایی هم هست.  

چون که دستانمان به سویش بر می آ وریم  و این دل شوریده و پر آشوب را  

در مسیرش می دوانیم  و زبانمان را به درد دل می رانیم  

تنها اوست  که دستانمان را میگیرد و این  دل منقلب  را می پالاید   

و سخن دلمان  میشنود بی آنکه انتظاریش باشد به آداب و ترتیبی در سخن.  

در این هنگامه  که  او با ماست و ما با او 

دلتنگی و  شوریدگی  به چنان آرامش و سکوتی بدل میگردد که توصیفش به زبان نتوان گفت. 

آری 

تا خدا با ماست و ما با او 

آنچه که از درونمان میجوشد   

سکوت است سکوت است سکوت  

                                   

  

 

سکوت ، طلاست

 

 

       اگر حرفی که میزنی مانند نقره باشد ، سکوت تو طلاست 

 

زمانی که تاثیر سکوت غالب بر سخن است ، سکوتی داشته باش   

پرخروش ولی سرشار ز آرامش 

 پر حجم تر از  تمامی گفته ها  

لبریز از تمامی  شنیده ها  

نافــذ ز هـزاران نگــاه

محیط بر جسم تو  

محاط از روح  تو  

ساتر بر عیوب   

. 

. 

.

                                 

قـــیل و قــال ســــکوت

به نام 

  

در این زمانه بی هیاهوی لال پرست 

خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست 

چگونه شرح دهم، لحظه لحظه خود را 

برای این همه ناباور خیال پرست

به شب نشینی خرچنگ های مردابی

چگونه رقص کند ماهی زلال پرست

رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند

به پای هرزه علف های باغ کال پرست

رسیده ام به کمالی که جز اناالحق نیست

کمال دار را برای من کمال پرست

هنوزم زنده ام و زنده بودنم خاریست

به تنگ چشمی نامردم زوال پرست 

"محمد علی بهمنی"    

 

سکــوتی در خــویشتن

 

همیشه ودر هر لحظه خواهان آن بودم و هستم که برای سخن گفتن  

با انسانهای اطرافم آنهایی  را که میشناسم و میشناسنم ،   قانون  هیچ آدابی  

و ترتیبی مجوی  آنچه میخواهد دل تنگت  بگوی را بکار بندم و هر چه را که  

در دلشان میگذرد ، با گوش جان بشنوم. 

اما افسوس که عده ای تنها وتنها از حرفهایم ظاهرش را دیدند  بر ظاهر سخنم  

معترض گشتند و هوچی گری در آوردند ولی نه از برای منفعت خود ، از این جهت که 

سخنم را هرگز نشنیدند.

و حال برای احترام بر اعتراضشان راهی را جز سکوت در برخی از موارد ، بر خود و آنان  

شایسته ندیدم هر چند میدانم که عده ای  سکوتم را چشم پوشی کورکورانه ای  

تلقی میکنند برای روبرو نگشتن با مخالفت ها و مشکلات ، ولی هرگز چنین نیندیشیدم 

و فعلم را بر این ره نگماردم. 

چرا که اعتقادم بر این است که در هر حرفی و هر مشکلی و هر فردی ، ظرفیتی است 

برای پاسخ و پاسخ برخی سکوت است و سکوت است و سکوت و سکوتی که سنگینی 

حجم صدایش را هیچ گوشی بر نتابد . 

بگذریم ، درد و دل ها زیاد است و مجالی برای واگویه کردن نیست ، مجال که نه حوصله ام 

تنگ است و دستم به نوشتن نیست و این شد که سکوت پر ز فربادم را راهی یافتم برای  

التیام و آباد ساختن یا حداقل  ویرانه نگشتن این خویش خویشتنم : 

                ای بی خـــبر ز مـنزل و پیش آهنـگ            دور از تو همرهان تو صد فرســنگ   

               در راه راســـت، کــج چه روی چندین            رفتار راست کن، تو نه ای خرچنگ

               رخـــسار خـــویش را نکـــــنی روشن            ز آئـیـنـــه‌ی دل ار نـــزدائی زنـــگ

               چون گلشنی است دل که در آن روید            از گلــــبنی هـزار گل خوش رنـــگ

               در هـر رهـــــی فـــتاده و گمــــراهی            تا نیست رهـــبرت هنر و فــرهــنگ

               چــشم تو خفته است، از آن هر کس            زیــن باغ ســــیب میبرد و نارنـــگ

               خــار جــــهان چه میشکنی در چشم            بر چـــــــهره چــند میفکنی آژنــک

               ســـالک بـــــــهر قــــدم نفـــتـــد از پا            عــــاقل ز هر سخن نشود دلــتنگ

                                                                              "پروین اعتصامی" 

نــیـــایـــــش

خدایم ، خدایم  

آه ای خدایم 

 صدایت می زنم بشنو صدایم  

صدایت می زنم بشنو صدایم 

شکنجه گاه این دنیاست جایم 

 به جرم زندگی این شد سزایم 

 آه ای خدایم بشنو صدایم  

مرا بگذار با این ماجرایم 

 نمی پرسم چرا این شد سزایم 

 آه ای خدایم بشنو صدایم 

 گلویم مانده از فریاد و فریاد 

 ندارد کس غم مرگ صدا را 

به بغض در نفس پیچیده سوگند 

 به گل های به خون غلتیده سوگند 

 به مادر سوگوار جاودانه  

که داغ نوجوانان دیده سوگند 

 خدایا حادثه در انتظار است 

 به هر سو باد وحشی در گذار است 

 به فکر قتل عام ﻻله ها باش 

 که خواب گل به گل کابوس خار است 

 خدایم ای پناه لحظه هایم 

 صدایت می زنم با گریه هایم 

 صدایت می زنم بشنو صدایم 

 الهی در شب فقرم بسوزان 

 ولی محتاج نامردان مگردان 

 عطا کن دست بخشش همتم را 

 خجل از روی محتاجان نگردان 

 الی کیفرم را می پذیرم 

 که از تو ذات خود را پس بگیرم  

کمک تا که با ناحق نسازم 

 برای عشق و آزادی بمیرم 

 خدایم ای پناه لحظه هایم 

 صدایت می زنم با گریه هایم 

 صدایت می زنم بشنو صدایم   

" اردلان سرفراز " 

                                            ****************************

 

مــحـــبـس خـــــویـشـتن

  

محبس خویشتن منم ، از این حصار خسته ام  

من همه تن انا اللحقم ، کجاست دار ، خسته ام  

در همه جای این زمین ، همنفسم کسی نبود 

زمین دیار غربت است ، از این دیار خسته ام  

کشیده سرنوشت من به دفترم خط عذاب  

از آن خطی که او نوشت به یادگار خسته ام  

در انتظار معجزه ، فصل به فصل رفته ام  

هم از خزان تکیده ام ، هم از بهار خسته ام  

به گرد خویش گشته ام ، سوار این چرخ و فلک  

بس است تکرار ملال ، ز روزگار خسته ام  

دلم نمی تپد چرا ، به شوق این همه صدا 

من از عذاب کوه بغض ، به کوله بار خسته ام 

همیشه من دویده ام ، به سوی مسلخ غبار  

از آنکه گم نمی شوم در این غبار ، خسته ام 

به من تمام می شود  سلسله ای رو به زوال  

من از تبار حسرتم که  از تبار خسته ام  

قمار بی برنده ایست ، بازی تلخ زندگی  

چه برده و چه باخته ، از این قمار خسته ام  

گذشته از جاده ی ما ، تهی ترین غبار ها  

از این غبار بی سوار ، از انتظار خسته ام  

همیشه یاور است یار ، ولی نه آنکه یار ماست  

از آنکه یار شد مرا دیدن یار ، خسته ام 

" اردلان سرفراز "