سکــوتی در خــویشتن

 

همیشه ودر هر لحظه خواهان آن بودم و هستم که برای سخن گفتن  

با انسانهای اطرافم آنهایی  را که میشناسم و میشناسنم ،   قانون  هیچ آدابی  

و ترتیبی مجوی  آنچه میخواهد دل تنگت  بگوی را بکار بندم و هر چه را که  

در دلشان میگذرد ، با گوش جان بشنوم. 

اما افسوس که عده ای تنها وتنها از حرفهایم ظاهرش را دیدند  بر ظاهر سخنم  

معترض گشتند و هوچی گری در آوردند ولی نه از برای منفعت خود ، از این جهت که 

سخنم را هرگز نشنیدند.

و حال برای احترام بر اعتراضشان راهی را جز سکوت در برخی از موارد ، بر خود و آنان  

شایسته ندیدم هر چند میدانم که عده ای  سکوتم را چشم پوشی کورکورانه ای  

تلقی میکنند برای روبرو نگشتن با مخالفت ها و مشکلات ، ولی هرگز چنین نیندیشیدم 

و فعلم را بر این ره نگماردم. 

چرا که اعتقادم بر این است که در هر حرفی و هر مشکلی و هر فردی ، ظرفیتی است 

برای پاسخ و پاسخ برخی سکوت است و سکوت است و سکوت و سکوتی که سنگینی 

حجم صدایش را هیچ گوشی بر نتابد . 

بگذریم ، درد و دل ها زیاد است و مجالی برای واگویه کردن نیست ، مجال که نه حوصله ام 

تنگ است و دستم به نوشتن نیست و این شد که سکوت پر ز فربادم را راهی یافتم برای  

التیام و آباد ساختن یا حداقل  ویرانه نگشتن این خویش خویشتنم : 

                ای بی خـــبر ز مـنزل و پیش آهنـگ            دور از تو همرهان تو صد فرســنگ   

               در راه راســـت، کــج چه روی چندین            رفتار راست کن، تو نه ای خرچنگ

               رخـــسار خـــویش را نکـــــنی روشن            ز آئـیـنـــه‌ی دل ار نـــزدائی زنـــگ

               چون گلشنی است دل که در آن روید            از گلــــبنی هـزار گل خوش رنـــگ

               در هـر رهـــــی فـــتاده و گمــــراهی            تا نیست رهـــبرت هنر و فــرهــنگ

               چــشم تو خفته است، از آن هر کس            زیــن باغ ســــیب میبرد و نارنـــگ

               خــار جــــهان چه میشکنی در چشم            بر چـــــــهره چــند میفکنی آژنــک

               ســـالک بـــــــهر قــــدم نفـــتـــد از پا            عــــاقل ز هر سخن نشود دلــتنگ

                                                                              "پروین اعتصامی" 

نــیـــایـــــش

خدایم ، خدایم  

آه ای خدایم 

 صدایت می زنم بشنو صدایم  

صدایت می زنم بشنو صدایم 

شکنجه گاه این دنیاست جایم 

 به جرم زندگی این شد سزایم 

 آه ای خدایم بشنو صدایم  

مرا بگذار با این ماجرایم 

 نمی پرسم چرا این شد سزایم 

 آه ای خدایم بشنو صدایم 

 گلویم مانده از فریاد و فریاد 

 ندارد کس غم مرگ صدا را 

به بغض در نفس پیچیده سوگند 

 به گل های به خون غلتیده سوگند 

 به مادر سوگوار جاودانه  

که داغ نوجوانان دیده سوگند 

 خدایا حادثه در انتظار است 

 به هر سو باد وحشی در گذار است 

 به فکر قتل عام ﻻله ها باش 

 که خواب گل به گل کابوس خار است 

 خدایم ای پناه لحظه هایم 

 صدایت می زنم با گریه هایم 

 صدایت می زنم بشنو صدایم 

 الهی در شب فقرم بسوزان 

 ولی محتاج نامردان مگردان 

 عطا کن دست بخشش همتم را 

 خجل از روی محتاجان نگردان 

 الی کیفرم را می پذیرم 

 که از تو ذات خود را پس بگیرم  

کمک تا که با ناحق نسازم 

 برای عشق و آزادی بمیرم 

 خدایم ای پناه لحظه هایم 

 صدایت می زنم با گریه هایم 

 صدایت می زنم بشنو صدایم   

" اردلان سرفراز " 

                                            ****************************

 

مــحـــبـس خـــــویـشـتن

  

محبس خویشتن منم ، از این حصار خسته ام  

من همه تن انا اللحقم ، کجاست دار ، خسته ام  

در همه جای این زمین ، همنفسم کسی نبود 

زمین دیار غربت است ، از این دیار خسته ام  

کشیده سرنوشت من به دفترم خط عذاب  

از آن خطی که او نوشت به یادگار خسته ام  

در انتظار معجزه ، فصل به فصل رفته ام  

هم از خزان تکیده ام ، هم از بهار خسته ام  

به گرد خویش گشته ام ، سوار این چرخ و فلک  

بس است تکرار ملال ، ز روزگار خسته ام  

دلم نمی تپد چرا ، به شوق این همه صدا 

من از عذاب کوه بغض ، به کوله بار خسته ام 

همیشه من دویده ام ، به سوی مسلخ غبار  

از آنکه گم نمی شوم در این غبار ، خسته ام 

به من تمام می شود  سلسله ای رو به زوال  

من از تبار حسرتم که  از تبار خسته ام  

قمار بی برنده ایست ، بازی تلخ زندگی  

چه برده و چه باخته ، از این قمار خسته ام  

گذشته از جاده ی ما ، تهی ترین غبار ها  

از این غبار بی سوار ، از انتظار خسته ام  

همیشه یاور است یار ، ولی نه آنکه یار ماست  

از آنکه یار شد مرا دیدن یار ، خسته ام 

" اردلان سرفراز "

افــسانــه ی مــــــــرگ

                                                                                                                                                               

چرا از مرگ می ترسید
 

چرا زین خواب جان آرام شیرین ، روی گردانید
 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

مپندارید بوم نا امیدی باز
 

به بام خاطر من می کند پرواز
 

مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است
 

مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است
 

مگر می این چراغ بزم جان ، مستی نمی آرد
 

مگر افیون افسونکار
 

نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد
 

مگر این می پرستی ها و مستی ها
 

برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست
 

مگر دنبال آرامش نمی گردید
 

چرا از مرگ می ترسید
 

کجا آرامشی از مرگ خوشتر ، کس تواند دید
 

می و افیون فریبی تیزبال و تند پروازند
 

اگر درمان اندوهند
 

خماری جانگزا دارند
 

نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
 

خوش آن مستی که هوشیاری نمی بیند
 

چرا از مرگ می ترسید
 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

بهشت جاودان آن جاست
 

جهان آنجا و جان آنجاست
 

گران خواب ابد در بستر گلوی مرگ مهربان آنجاست
 

سکوت جاودانی ، پاسدار شهر خاموشی است
 

همه ذرات هستی محو در رویای بی رنگ فراموشی است
 

نه فریادی نه آهنگی نه آوایی
 

نه دیروزی نه امروزی نه فردایی
 

جهان آرام و جان آرام
 

زمان در خواب بی فرجام
 

خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
 

در این دوران که از آزادگی نام و نشانی نیست
 

در این دوران که هر جا هر که را زر در ترازو  زور در بازوست
 

جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید
 

که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند
 

درین غوغا فرومانند و غوغا ها برانگیزند
 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
 

همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

چرا زین خواب جان آرام شیرین ، روی گردانید
 

چرا از مرگ می ترسید  

"فریدون مشیری" 

 

جــــــــادوی سکـــــــوت

من سکوت خویش را گم کرده ام 

لاجرم در این هیاهو گم شدم
 

من که خود افسانه می پرداختم
 

عاقبت افسانه مردم شدم
 

ای سکوت ای مادر فریاد ها
 

ساز جانم
 

از تو پر آوازه بود
  

تا در آغوش تو راهی داشتم
 

چون شراب کهنه شعرم تازه بود
 

در پناهت برگ و بار من شکفت
 

تو مرا بردی به شهر یاد ها
  

من ندیدم خوشتر از جادوی تو
 

ای سکوت ای مادر فریاد ها
 

گم شدم در این هیاهو گم شدم
 

تو کجایی تا بگیری داد من
 

گر سکوت خویش
 

را می داشتم
 

زندگی پر بود از فریاد من  

" فریدون مشیری" 

شیـــــــدایــــــــی

 

 

                                         

                 

              ای عقل شو تو دیوانه

                                                           گر تو نشوی همره

                                                                           در مسلک ما واله

              من جام به دست گیرم

                                               مستیم زسر گیرم

                                                                                 بنیاد تو بر گیرم

         ای ساقی سرمستان بر ما نظری بنما

                                          تا گر که شوم واله ، من عاشق و دیوانه

         عقل را ز من برگیر ، بر من شرری بنما

                                        دل را به شرر سوزان ، زن بر من دیوانه

         دردِه بدست من یک جام به دو پیمانه

                                             تا گر که شوم سرمست در پیش تو ، دیوانه

                            من چون که به روی تو ، ایستم چو به سوی تو

                                می آیم و میگردم ، چون پروانه ی دیوانه

          ای جان و جهان من

                                        ای شور شرار من

                                                                                   ای سوز گداز من

                                                                                                               ای ناز و نیاز من

                          من چون به تو دل بستم

                 از روی تو من مستم

            من در ،به عقل بستم

                                             تا گر که گشایم دل

                                                  احرام به تو در بستم

                                                در طوف حریم تو

                                               من در پی بوی تو

                                            می گردم و می چرخم

                                                همچون چو پروانه

مــــــــــــــــرگ

 

هرگز از مرگ نهراسیده ام 
  اگر چه دستانش
  از ابتذال شکننده تر بود
  هراس من باری
 همه از مردن در سر زمینیست
 که مزد گور کن
 از بهای آزادی آدمی
 افزون باشد
سوختن، ساختن
 جستن، یافتن
 و آنگاه به اختیار برگزیدن
 و از خویشتن خویش
بارو یی پی افکندن 

اگر مرگ را
از این همه ارزشی
افزون باشد
حاشا ،حاشا
 که هرگز از مرگ
 هراسیده باشم 

"شاملو"