دل ، بی تاب خدا
گویند هر دمی را باز دمی میباید، تا حیات را بودن ، شاید.
صحبت از شاید بدین سبب گویم گه در هر دم و بازدمی زندگی نجویم.
زندگی یعنی :
دم به دم در همه دم خدای را یاد آورد ، در بازدمش شکرانه به جای آورد.
زندگی را لحظه به لحظه با یاد خدای جاری کرد،گاه گاهی به هوایش کمی زاری کرد
و دل را به داده و نداده اش راضی کرد .
چشمان را باید گاهی بست تا بیبیم در دل خدایی هم هست .
آری خدایی هم هست.
چون که دستانمان به سویش بر می آ وریم و این دل شوریده و پر آشوب را
در مسیرش می دوانیم و زبانمان را به درد دل می رانیم
تنها اوست که دستانمان را میگیرد و این دل منقلب را می پالاید
و سخن دلمان میشنود بی آنکه انتظاریش باشد به آداب و ترتیبی در سخن.
در این هنگامه که او با ماست و ما با او
دلتنگی و شوریدگی به چنان آرامش و سکوتی بدل میگردد که توصیفش به زبان نتوان گفت.
آری
تا خدا با ماست و ما با او
آنچه که از درونمان میجوشد
سکوت است سکوت است سکوت
سکوت ، طلاست
اگر حرفی که میزنی مانند نقره باشد ، سکوت تو طلاست
زمانی که تاثیر سکوت غالب بر سخن است ، سکوتی داشته باش
پرخروش ولی سرشار ز آرامش
پر حجم تر از تمامی گفته ها
لبریز از تمامی شنیده ها
نافــذ ز هـزاران نگــاه
محیط بر جسم تو
محاط از روح تو
ساتر بر عیوب
.
.
.
سکــوتی در خــویشتن
همیشه ودر هر لحظه خواهان آن بودم و هستم که برای سخن گفتن
با انسانهای اطرافم آنهایی را که میشناسم و میشناسنم ، قانون هیچ آدابی
و ترتیبی مجوی آنچه میخواهد دل تنگت بگوی را بکار بندم و هر چه را که
در دلشان میگذرد ، با گوش جان بشنوم.
اما افسوس که عده ای تنها وتنها از حرفهایم ظاهرش را دیدند بر ظاهر سخنم
معترض گشتند و هوچی گری در آوردند ولی نه از برای منفعت خود ، از این جهت که
سخنم را هرگز نشنیدند.
و حال برای احترام بر اعتراضشان راهی را جز سکوت در برخی از موارد ، بر خود و آنان
شایسته ندیدم هر چند میدانم که عده ای سکوتم را چشم پوشی کورکورانه ای
تلقی میکنند برای روبرو نگشتن با مخالفت ها و مشکلات ، ولی هرگز چنین نیندیشیدم
و فعلم را بر این ره نگماردم.
چرا که اعتقادم بر این است که در هر حرفی و هر مشکلی و هر فردی ، ظرفیتی است
برای پاسخ و پاسخ برخی سکوت است و سکوت است و سکوت و سکوتی که سنگینی
حجم صدایش را هیچ گوشی بر نتابد .
بگذریم ، درد و دل ها زیاد است و مجالی برای واگویه کردن نیست ، مجال که نه حوصله ام
تنگ است و دستم به نوشتن نیست و این شد که سکوت پر ز فربادم را راهی یافتم برای
التیام و آباد ساختن یا حداقل ویرانه نگشتن این خویش خویشتنم :
ای بی خـــبر ز مـنزل و پیش آهنـگ دور از تو همرهان تو صد فرســنگ
در راه راســـت، کــج چه روی چندین رفتار راست کن، تو نه ای خرچنگ
رخـــسار خـــویش را نکـــــنی روشن ز آئـیـنـــه‌ی دل ار نـــزدائی زنـــگ
چون گلشنی است دل که در آن روید از گلــــبنی هـزار گل خوش رنـــگ
در هـر رهـــــی فـــتاده و گمــــراهی تا نیست رهـــبرت هنر و فــرهــنگ
چــشم تو خفته است، از آن هر کس زیــن باغ ســــیب میبرد و نارنـــگ
خــار جــــهان چه میشکنی در چشم بر چـــــــهره چــند میفکنی آژنــک
ســـالک بـــــــهر قــــدم نفـــتـــد از پا عــــاقل ز هر سخن نشود دلــتنگ
"پروین اعتصامی"
شیـــــــدایــــــــی
ای عقل شو تو دیوانه
گر تو نشوی همره
در مسلک ما واله
من جام به دست گیرم
مستیم زسر گیرم
بنیاد تو بر گیرم
ای ساقی سرمستان بر ما نظری بنما
تا گر که شوم واله ، من عاشق و دیوانه
عقل را ز من برگیر ، بر من شرری بنما
دل را به شرر سوزان ، زن بر من دیوانه
دردِه بدست من یک جام به دو پیمانه
تا گر که شوم سرمست در پیش تو ، دیوانه
من چون که به روی تو ، ایستم چو به سوی تو
می آیم و میگردم ، چون پروانه ی دیوانه
ای جان و جهان من
ای شور شرار من
ای سوز گداز من
ای ناز و نیاز من
من چون به تو دل بستم
از روی تو من مستم
من در ،به عقل بستم
تا گر که گشایم دل
احرام به تو در بستم
در طوف حریم تو
من در پی بوی تو
می گردم و می چرخم
همچون چو پروانه
س ک و ت
سخن از من
سخن از تو
سخن از ما نیست .
سخن از عشق
سخن از ایثار
سخن از معرفت است.
سخن از سوختن پروانه درشعله ی شمع
سخن از زمزمه ی بلبل و گل
سخن از یک دل بی آلایش
سخن از زیبایی است.
دل زیبا داشتن
فکر زیبا داشتن هنر است ،
هنری انسان ساز .
و کلام ، زیبا است
و سکوت نیز کلام .
و سکوت ، خود پر از مفهوم است
لبریز از زندگی.
زندگی نیز زیباست ،
زندگی دارد
دو چهره
دو رو
روی اول سخن از بخشش و زیستنِ در دنیا
روی دوم سخن از بلعیدن عمر انسان
این هم زیبا است
چون توازن دارد
چون تناسب دارد
بی در و پیکر نیست
قانون دارد
و هر زیبایی انسان را به سکوت و آرامش می رساند و زیبایی که
چنین نباشد ، زیبایی نیست .
همچون مو سیقی زیبا که انسان را به سکوت و آرامش میرساند.