دل ، بی تاب خدا

      گویند هر دمی را باز دمی میباید، تا حیات را بودن ، شاید.  

صحبت از شاید بدین سبب گویم گه در هر دم و بازدمی زندگی نجویم. 

زندگی یعنی : 

دم به دم در همه دم خدای را یاد آورد ، در بازدمش شکرانه به جای آورد. 

زندگی را لحظه به لحظه با یاد خدای جاری کرد،گاه گاهی به هوایش کمی زاری کرد 

و دل را به داده و نداده اش راضی کرد . 

چشمان را باید گاهی بست تا بیبیم در دل خدایی هم هست . 

آری خدایی هم هست.  

چون که دستانمان به سویش بر می آ وریم  و این دل شوریده و پر آشوب را  

در مسیرش می دوانیم  و زبانمان را به درد دل می رانیم  

تنها اوست  که دستانمان را میگیرد و این  دل منقلب  را می پالاید   

و سخن دلمان  میشنود بی آنکه انتظاریش باشد به آداب و ترتیبی در سخن.  

در این هنگامه  که  او با ماست و ما با او 

دلتنگی و  شوریدگی  به چنان آرامش و سکوتی بدل میگردد که توصیفش به زبان نتوان گفت. 

آری 

تا خدا با ماست و ما با او 

آنچه که از درونمان میجوشد   

سکوت است سکوت است سکوت  

                                   

  

 

سکوت ، طلاست

 

 

       اگر حرفی که میزنی مانند نقره باشد ، سکوت تو طلاست 

 

زمانی که تاثیر سکوت غالب بر سخن است ، سکوتی داشته باش   

پرخروش ولی سرشار ز آرامش 

 پر حجم تر از  تمامی گفته ها  

لبریز از تمامی  شنیده ها  

نافــذ ز هـزاران نگــاه

محیط بر جسم تو  

محاط از روح  تو  

ساتر بر عیوب   

. 

. 

.