مــحـــبـس خـــــویـشـتن

  

محبس خویشتن منم ، از این حصار خسته ام  

من همه تن انا اللحقم ، کجاست دار ، خسته ام  

در همه جای این زمین ، همنفسم کسی نبود 

زمین دیار غربت است ، از این دیار خسته ام  

کشیده سرنوشت من به دفترم خط عذاب  

از آن خطی که او نوشت به یادگار خسته ام  

در انتظار معجزه ، فصل به فصل رفته ام  

هم از خزان تکیده ام ، هم از بهار خسته ام  

به گرد خویش گشته ام ، سوار این چرخ و فلک  

بس است تکرار ملال ، ز روزگار خسته ام  

دلم نمی تپد چرا ، به شوق این همه صدا 

من از عذاب کوه بغض ، به کوله بار خسته ام 

همیشه من دویده ام ، به سوی مسلخ غبار  

از آنکه گم نمی شوم در این غبار ، خسته ام 

به من تمام می شود  سلسله ای رو به زوال  

من از تبار حسرتم که  از تبار خسته ام  

قمار بی برنده ایست ، بازی تلخ زندگی  

چه برده و چه باخته ، از این قمار خسته ام  

گذشته از جاده ی ما ، تهی ترین غبار ها  

از این غبار بی سوار ، از انتظار خسته ام  

همیشه یاور است یار ، ولی نه آنکه یار ماست  

از آنکه یار شد مرا دیدن یار ، خسته ام 

" اردلان سرفراز "