افــسانــه ی مــــــــرگ

                                                                                                                                                               

چرا از مرگ می ترسید
 

چرا زین خواب جان آرام شیرین ، روی گردانید
 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

مپندارید بوم نا امیدی باز
 

به بام خاطر من می کند پرواز
 

مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است
 

مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است
 

مگر می این چراغ بزم جان ، مستی نمی آرد
 

مگر افیون افسونکار
 

نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد
 

مگر این می پرستی ها و مستی ها
 

برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست
 

مگر دنبال آرامش نمی گردید
 

چرا از مرگ می ترسید
 

کجا آرامشی از مرگ خوشتر ، کس تواند دید
 

می و افیون فریبی تیزبال و تند پروازند
 

اگر درمان اندوهند
 

خماری جانگزا دارند
 

نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید
 

خوش آن مستی که هوشیاری نمی بیند
 

چرا از مرگ می ترسید
 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

بهشت جاودان آن جاست
 

جهان آنجا و جان آنجاست
 

گران خواب ابد در بستر گلوی مرگ مهربان آنجاست
 

سکوت جاودانی ، پاسدار شهر خاموشی است
 

همه ذرات هستی محو در رویای بی رنگ فراموشی است
 

نه فریادی نه آهنگی نه آوایی
 

نه دیروزی نه امروزی نه فردایی
 

جهان آرام و جان آرام
 

زمان در خواب بی فرجام
 

خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
 

در این دوران که از آزادگی نام و نشانی نیست
 

در این دوران که هر جا هر که را زر در ترازو  زور در بازوست
 

جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید
 

که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند
 

درین غوغا فرومانند و غوغا ها برانگیزند
 

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید
 

همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید 

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید
 

چرا زین خواب جان آرام شیرین ، روی گردانید
 

چرا از مرگ می ترسید  

"فریدون مشیری" 

 

جــــــــادوی سکـــــــوت

من سکوت خویش را گم کرده ام 

لاجرم در این هیاهو گم شدم
 

من که خود افسانه می پرداختم
 

عاقبت افسانه مردم شدم
 

ای سکوت ای مادر فریاد ها
 

ساز جانم
 

از تو پر آوازه بود
  

تا در آغوش تو راهی داشتم
 

چون شراب کهنه شعرم تازه بود
 

در پناهت برگ و بار من شکفت
 

تو مرا بردی به شهر یاد ها
  

من ندیدم خوشتر از جادوی تو
 

ای سکوت ای مادر فریاد ها
 

گم شدم در این هیاهو گم شدم
 

تو کجایی تا بگیری داد من
 

گر سکوت خویش
 

را می داشتم
 

زندگی پر بود از فریاد من  

" فریدون مشیری" 

شیـــــــدایــــــــی

 

 

                                         

                 

              ای عقل شو تو دیوانه

                                                           گر تو نشوی همره

                                                                           در مسلک ما واله

              من جام به دست گیرم

                                               مستیم زسر گیرم

                                                                                 بنیاد تو بر گیرم

         ای ساقی سرمستان بر ما نظری بنما

                                          تا گر که شوم واله ، من عاشق و دیوانه

         عقل را ز من برگیر ، بر من شرری بنما

                                        دل را به شرر سوزان ، زن بر من دیوانه

         دردِه بدست من یک جام به دو پیمانه

                                             تا گر که شوم سرمست در پیش تو ، دیوانه

                            من چون که به روی تو ، ایستم چو به سوی تو

                                می آیم و میگردم ، چون پروانه ی دیوانه

          ای جان و جهان من

                                        ای شور شرار من

                                                                                   ای سوز گداز من

                                                                                                               ای ناز و نیاز من

                          من چون به تو دل بستم

                 از روی تو من مستم

            من در ،به عقل بستم

                                             تا گر که گشایم دل

                                                  احرام به تو در بستم

                                                در طوف حریم تو

                                               من در پی بوی تو

                                            می گردم و می چرخم

                                                همچون چو پروانه

مــــــــــــــــرگ

 

هرگز از مرگ نهراسیده ام 
  اگر چه دستانش
  از ابتذال شکننده تر بود
  هراس من باری
 همه از مردن در سر زمینیست
 که مزد گور کن
 از بهای آزادی آدمی
 افزون باشد
سوختن، ساختن
 جستن، یافتن
 و آنگاه به اختیار برگزیدن
 و از خویشتن خویش
بارو یی پی افکندن 

اگر مرگ را
از این همه ارزشی
افزون باشد
حاشا ،حاشا
 که هرگز از مرگ
 هراسیده باشم 

"شاملو"

س ک و ت

سخن از من

سخن از تو

سخن از ما نیست .

سخن از عشق

سخن از ایثار

سخن از معرفت است.

سخن از سوختن پروانه درشعله ی شمع

سخن از زمزمه ی بلبل و گل

سخن از یک دل بی آلایش

سخن از زیبایی است.

دل زیبا داشتن

فکر زیبا داشتن هنر است ،

هنری انسان ساز .

و کلام ، زیبا است

و سکوت نیز کلام .

و سکوت ، خود پر از مفهوم است

لبریز از زندگی.

زندگی نیز زیباست ،

زندگی دارد

دو چهره

دو رو

روی اول سخن از بخشش و زیستنِ در دنیا

روی دوم سخن از بلعیدن عمر انسان

این هم زیبا است

چون توازن دارد

چون تناسب دارد

بی در و پیکر نیست

قانون دارد

و هر زیبایی انسان را به سکوت و آرامش می رساند و زیبایی که

چنین نباشد ، زیبایی نیست .

همچون مو سیقی زیبا که انسان را به سکوت و آرامش میرساند.